Affetmek o kişiyi sevmek değil... Affetmek o kişiyle konuşmak zorunda olmak değil... Affetmek, o kişiyle ilişkiyi sürdürmek değil... Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil... Affetmek o kişiyi kucaklamak değil... Affetmek o kişiyi suçsuz bulmak değil... Affetmek o kişiyi haklı bulmak değil... Affetmek o kişinin verdiği zararları telafi etmek için çaba göstermemek değil... Affetmek kırgınlığın, kızgınlığın, nefretin hapishanesinden özgürlüğe çıkmaktır. Affetmek artık acıyı hissetmemektir... -- alıntı
1)İnanmamaya inanırlar
2)Kişilere taparlar
3)Müslümanları cahillikle suçlarlar
4)Kur'an ı kafalarına göre yorumlarlar
5)Arapçanın lastikliğine inanırlar
6)Genelde kur'an a sataşırlar
7)Milletin zayıf noktalarından yaklaşırlar
8)İnsanın aklına fitne fücur sokarlar
9)Tefsir nedir bilmezler giderler direk kelime anlamları ile yorum yaparlar
10)Kur'an a göre ikinci sınıf olarak göstermeye çalıştırdıkları kadınları cinsel meta dan başka birşey olarak görmezler
11)Pozitif bilime inanırlar görmediklerine inanmazlar
12)Garip bir olayla karşılaştıklarında bilimde bunu açıklayamazsa saçma sapan şeylere bağlarlar.
___________________________________ يَااَيُّهَاالَّذينَامَنُواامِنُوابِاللّهِوَرَسُولِهوَالْكِتَابِالَّذىنَزَّلَعَلىرَسُولِهوَالْكِتَابِالَّذىاَنْزَلَمِنْقَبْلُوَمَنْيَكْفُرْبِاللّهِوَمَلئِكَتِهوَكُتُبِهوَرُسُلِهوَالْيَوْمِالْاخِرِفَقَدْضَلَّضَلَالًابَعيدًا
Nisa / 136. Ey iman edenler! Allah'a Peygamberine Peygamberine indirdiği Kitab'a ve daha önce indirdiği kitaba iman (da sebat) ediniz. Kim Allah'ı meleklerini kitaplarını peygamberlerini ve kıyamet gününü inkâr ederse tam manasıyle sapıtmıştır.
Bakara / 137. Eğer onlar da sizin inandığınız gibi inanırlarsa doğru yolu bulmuş olurlar; dönerlerse mutlaka anlaşmazlık içine düşmüş olurlar. Onlara karşı Allah sana yeter. O işitendir bilendir.
Bakara / 177. İyilik yüzlerinizi doğu ve batı tarafına çevirmeniz değildir. Asıl iyilik o kimsenin yaptığıdır ki Allah'a ahiret gününe meleklere kitaplara peygamberlere inanır. (Allah'ın rızasını gözeterek) yakınlara yetimlere yoksullara yolda kalmışlara dilenenlere ve kölelere sevdiği maldan harcar namaz kılar zekât verir. Antlaşma yaptığı zaman sözlerini yerine getirir. Sıkıntı hastalık ve savaş zamanlarında sabreder. İşte doğru olanlar bu vasıfları taşıyanlardır. Müttakîler ancak onlardır!
Bakara / 256. Dinde zorlama yoktur. Artık doğrulukla eğrilik birbirinden ayrılmıştır. O halde kim tâğutu reddedip Allah'a inanırsa kopmayan sağlam kulpa yapışmıştır. Allah işitir ve bilir.
Kendi iç yolculuğuna çıkan her insanın bir dönem, bir şekilde takıldığı bir konu olduğunu sanıyorum: Yalnızlık nedir? Tek başınalık nedir? Bu soru özellikle ansızın kendi kendinize olmaktan da büyük bir keyif aldığınızı ve fakat sosyalleşmenizde, eskiye kıyasla, görünürde bir düşüş olduğunu farkettiğiniz (veya bunun size çevrenizdekilerce farkettirildiği) zaman aklımıza düşer.
İnsanın kendiyle olmaktan delice zevk alması, tek başınalığının saltanatını sürmesi aslında onun yalnız olduğuna mı işaret eder? Yoksa hayattaki en büyük nimetlerden biri midir?
Osho'nun bu konuya ışık tutan bir yazısını paylaşmak istedim bugün. Bakın bakalım içiniz ne diyor ?? Siz yalnız mısınız? Yoksa tek başına mı?
"Yalnızlıktan Tek Başınalığa...
Yaşamlarımızda önemli bir başkası olmadığında kendimizi ya yalnız
hissederiz ya da yalnızlığın getirdiği özgürlüğün tadını çıkarırız. Derinden
hissettiğimiz gerçekler konusunda başkalarından destek alamadığımız zamanlar, kendimizi ya yalnız ve acı dolu hissederiz ya da vizyonumuzun, ailemizin, dostlarımızın veya iş arkadaşlarımızın onayına olan insani gereksinimimizin üstesinden gelecek kadar güçlü olmamıza seviniriz. Yaşama bakış şeklimiz yolumuzu belirler.
Yalnızlık kelimesi bile insanın içinde bir üzüntü yaratmaya yeter. Bu sadece
yanlış bir çağrışım, yanlış bir yorumdur. Buna yalnızlık, yalıtılmışlık yerine tek başınalık demek daha doğrudur. İnsanlar yalnız olduklarında üzülmeleri gerektiğini düşünürler. Bu doğru değildir, insanlarla olmanın getirdiği mutluluk son derece yüzeyselken, kendi başına olduğunda beliren mutluluk ise muazzam bir derinliğe sahiptir. Tek başınalık üzüntü getirmez. Tek başınalığın en derinlerine bir kez olsun inmişsen, artık her türlü ilişki sana yüzeysel gelecektir.Tek başına olduğunuz zaman yapayalnız değilsiniz.
Yalnızlık ile tek başınalık arasında büyük bir fark vardır. Yalnız olduğunuz zaman bir başkasını düşünmektesinizdir, bir başkasını özlemektesinizdir. Yalnızlık olumsuz bir durumdur. Diğeri-dostunuz, kocanız,karınız, anneniz,sevgiliniz - yanınızda olsa daha iyi olacağınızı hissediyorsunuzdur. Diğeri yanınızda olsa çok iyi olacaktır, ama değildir. Kişinin er ya da geç yalnızlıkla karşı karşıya gelmesi gerekir. Bir kez onunla yüzleştiğinde, yalnızlık renk değiştirir,nitelik değiştirir. Tek başınalığa dönüşür.
Yalnızlık diğerinin yokluğudur. Tek başınalık, yanınızda kendinizin olmasıdır. Tek başınalık çok olumludur. Bir varlıktır, bol bir varlıktır. Varlıkla o kadar dolusunuzdur ki , varlığınızla tüm evreni doldurabilirsiniz ve başkalarının varlığına ihtiyaç kalmaz. Yalıtılmışlık içinde üzüntü ve sefaleti barındırırken, kendi başınalık gerçek mutluluğa dair bir enginliğe sahiptir." OSHO alinti
-- Susmalı insan sırası ona gelince...
Bazen bir anlık susmanın anlatabileceği şeyleri saatler süren konuşmalar anlatmakta yeterli olamıyor.
Bazen susuşlara saklanıyor sevgiler... bazen de nefretler...
Her susuş beraberinde bir birlikteliği getiriyor yada ayrılığın soğuk duvarlarını örüyor araya.
Söyleyecek, söylenmesi gereken çok şeyler olduğunda da susuyoruz çoğu zaman.
Kendimize anlatıyoruz nedense karşıda ki dinlesin diye hazırladığımız hep 'ben' le başlayan uzun cümleleri..
Ve bitişlerde hep acabalar kalıyor aklımızda...
Her şeyi bitiriyoruz kimi zaman tek bir söz söylemeden, açıklama yapmadan.
Susuşlara saklanıyoruz yine...
Bırakalım da onlar anlasın diye...
Herşey bittiği zaman başlayan şeyler bazen güzel de olabiliyor ama hiçbiri sonsuza kadar sürmüyor. Sonsuz olacak bu defa diyerek başlanan her şey yarım kalıyor. Yarım hayatlarımıza bir de yarım insanlar ekliyoruz sonra. Ve her her seferinde savunmamız onları sonsuz sanmamız oluyor.
Tükeniyoruz yavaşça... Tüketiyoruz hayatı. Susuşlardan sıyrılıp yol oluşlara sığınıyoruz sonra. Gidiyoruz...uzanıyoruz sonsuza. Yolcular gelip geçiyor üzerimizden adlarını bile öğrenemiyoruz acelelerinden... acelemizden.
Her yolun vardır bir sonu deyip kendi sonumuzu keşfe çıkıyoruz. Vardığımız diğer yol ayrımları da aynı bizim gibi; hepsinin üzerinde izler var geçenlerden ve hiçbirini silebilecek kadar kuvvetli bir rüzgar yok ortalıkta.
Terk edilişler başlıyor sonra yapayalnız kalıyoruz...
Kendi yarattığımız sessizliğe çakılıyoruz.
Ve diplerde arıyoruz sonsuzları. Karanlık sarıyor bizi... Karanlıkta buluyoruz geçmişe özlemi... Hayatlarımızı bırakıp geçmişe dönüyoruz, geçmişler varediyoruz kendimize yaşanmamış yaşanması istenen...
Ve artık yüzümüz yok, sesimiz yok, hayallerimiz yok. Cansız bedenlerde can çekişen ruhlarımız var sadece.
Herhalde bir gösteriş, birine, aynı cinse, kadınsan erkeğe, erkeksen kadına karşı kendini beğendirme çabası, bir moda, bir gelgeç ruh hali değil. Sempati! İlgi! Bağlılık! Yüceltme! Taçlandırma! Sorumluluk duyma! Yürekten algılama! Bakışlarla anlaşma! Ses tonuyla destek verme! Kesintisiz ilişki! Kayıp olmaz, yitmez. Yoktan var olmaz bir duygu. Bunların hepsi bir araya gelip, zaman içinde gıdım gıdım birikerek dostluğun çimentosunu oluşturuyor. Gazetelerde okuyoruz. TV'lerde seyrediyoruz. Sağda solda konuşmalarda adı geçiyor: Güzel yemek yeme dostu! Edebiyat dostu! Türk Sanat Müziği dostu! Çocukların dostu! Halkın dostu! Dostluklar nasıl oluşuyor? Unuttuk! Bu hızlı kent hayatı dostluk duygusunu aklımızdan aldı, yüreğimizden çaldı. Nasrettin Hoca bir Cuma günü camide cemaate namaz kıldırmak üzere ezan okunsun diye bekliyormuş. Bir adam gelmiş"Hocam" demiş! "Eşeğimi yitirdim." Hoca da adama; "Su namazı kıldıralım, senin eşeğinin çaresine bakarız" demiş.Hoca namazı kıldırmış, vaazını vermiş ve cemaate dönmüş: "İçinizde hiçbir dostuyla bir bardak çay içip saatlerce konuşmamış, dostuyla sekiz saatlik yürüyüşe çıkıp hiç konuşmadığı halde sıkılmadan yürüyüşünü tamamlamamış ve komşunun kızına kem gözle baktı diye dost bildiği arkadaşını arkadaşlıktan silmiş biri var mi?" diye sormuş. arka sıralarda saf, sümsük tipli biri parmağını kaldırıp, "Ben varım Hocam..." demiş. Hoca eşeğini yitiren adama dönmüş, "Al bu adamı git, bundan büyük eşek olur mu? Yitirdiğin eşeğin yerine kullanırsın" demiş. Olumsuz düşünür Sokrates'e öğrencileri sormuş: Dostluk nedir? Sokrates de onlara su yanıtı vermiş: "Çocukluğumdan beri arzuladığım bir şey vardır. Kimi insan atları olsun ister, kimi insan köpekleri! Kimisi altını,kimisi de şan şerefi; bense bir dostum olsun isterim!" İnsan biriktiren yaratık. Şan şöhret biriktiriyor. Süper zenginse boğazda villa biriktiriyor. Tablo biriktiriyor. Repoda para kasalarında naftalin kokulu döviz, antika biriktiriyor. Gençse plak, kaset, cd biriktiriyor. Bazıları da Kuledibi' nde, Çukurcuma'ya; Üsküdar'da, Eskiciler Çarşısı'na; Aksaray'da Horhor'a gidip, antika lambalar, cam şişeler, eski koltuklar, tesbihler, tombaklar biriktiriyor. Alimse kitap biriktiriyor. Cahilse kin biriktiriyor. Dost biriktirmeyi içimizde kaç kişi deniyor? Evet kabul ediyorum, insan birçok kişiyle beraber mükemmel dost olamaz, tıpkı aynı zamanda birçok kişiye aşık olamayacağı gibi. Fakat biz dost biriktirmeyi unuttuk. --
alinti
Bir tüccar Mutluluğun Gizi'ni öğrenmesi için oğlunu insanların en bilgesinin yanına yollamış. Delikanlı bir çölde 40 gün yürüdükten sonra, sonunda bir tepenin üzerinde bulunan güzel bir şatoya varmış. Söz konusu bilge burada yaşıyormuş. Bir ermişle karşılaşmayı bekleyen bizim kahraman, girdiği salonda hummalı bir manzara ile karşılaşmış. Tüccarlar girip çıkıyor, insanlar bir köşede sohbet ediyor, bir orkestra tatlı ezgiler çalıyormuş; dünyanın dört bir yanından gelen lezzetli yiyeceklerle dolu bir masa da varmış. Bilge sırayla bu insanlarla konuşuyormuş ve bizim delikanlı kendi sırasının gelmesi için 2 saat beklemek zorunda kalmış. Delikanlının ziyaret nedenini açıklamasını dikkatle dinlemiş bilge, ama Mutluluğun Gizi'ni açıklayacak zamanı olmadığını söylemiş ona. Gidip sarayda dolaşmasını, kendisini 2 saat sonra görmeye gelmesini salık vermiş. "Ama sizden bir ricada bulunacağım" diye eklemiş bilge, delikanlının eline bir kaşık verip sonra bu kaşığa iki damla sıvı yağ koymuş. "Sarayı dolaşırken bu kaşığı elinizde tutacak ve yağı dökmeyeceksiniz". Delikanlı sarayın merdivenlerini inip-çıkmaya başlamış, gözünü kaşıktan ayırmıyormuş. 2 saat sonra bilgenin huzuruna çıkmış. "Güzel, demiş bilge, peki yemek salonumdaki Acem halılarını gördünüz mü? Bahçıvan Başı'nın yaratmak için on yıl çalıştığı bahçeyi gördünüz mü? Kütüphanemdeki güzel parşömenleri farkettiniz mi?" Utanan delikanlı hiçbir şey göremediğini itiraf etmek zorunda kalmış. Çünkü bilgenin kendisine verdiği iki damla yağı dökmemeye çabalamış, başka bir şeye dikkat edememiş. "Öyleyse git, evrenimin harikalarını tanı," demiş ona bilge. "Oturduğu evi tanımadan bir insana güvenemezsin." İçi rahatlayan delikanlı kaşığı alıp sarayı gezmeye çıkmış. Bu kez, duvarlara asılmış, tavanları süsleyen sanat yapıtlarına dikkat ediyormuş. Bahçeleri, çevredeki dağları, çiçeklerin güzelliğini, bulundukları yerlere yakışan sanat yapıtlarının zerafetini görmüş. Bilgenin yanına dönünce, gördüklerini bütün ayrıntıları ile anlatmış. "Peki sana emanet ettiğim iki damla yağ nerede?" diye sormuş bilge. Kaşığa bakan delikanlı, iki damla yağın dökülmüş olduğunu görmüş. "Peki," demiş bunun üzerine bilgeler bilgesi, "Sana verebileceğim tek bir öğüt var: Mutluluğun Gizi dünyanın bütün harikalarını görmektir, ama kaşıktaki iki damla yağı unutmadan."
Ayrılıklar yürek ister... Yürek ister ayrılıklar; oysa adını koymak değil midir artık geriye kalan? Bir çoğu da “ilk adımı atmış olan” diye anılmayı istemez. Sadece bu bile olsa bize kalançekinilir işte çoğu zaman. Çoktur istiyormuşcasına cesur duranın ilk kaçan olduğu geldiğinde vakti zaman... Ayrılıklar emek ister... Kayıplarla kazançların dengesidir bazen de kurguyu bozan. olası yoksunluklar belirsizliklerdir gözü korkutan... Yazılı olmasa da kuralları vardır ayrılıkların da birlikteliklerin olduğu kadar. Alış verişe dönsede kağıt üzerinde sürsede bir imza yeterli gibi gözükse de; zamanı gelmediğinde verilmiş sözler yapılmış akitler bitmeyen karmik alış verişlerdir bu durumda ilişikiyi hala ayakta tutan. Zaman her şeye olduğu gibi gecikmiş ayrılıklarada ilaç olur çoğu zaman... Ayakta tutmak yetmese de bu kadarı kanıksanır Bunla yetinilir aranmaz olur daha da fazlası Göz yumulur da yaşanır belki de bile bile aldanılır Yada görülse de kabullenilir de yaşanır... Yada ateşe atılır geçmiş edilir gelecek; o zaman bilinmez ki sadece yetecek bir deli yürek< bir derin seziş Yanında biraz da olsa cesaret... Kimi taşın altına sokar elini; kuralları yıkmayı gönül rızasıyla seçerek... Kimi kollar söz de geleceğini bilinmezden uzak durmayı seçerek sanır ki; garantileyebilecek... Ayrılıkta birliktelikte hepsi hepi bir seçim den ibaret. İş ki yapılmalı o hareket: Neyi seçerken yanısıra nelerden de vazgeçtiğini bilerek... "Biliyoruz ki; hayat sadece seçimlerden ibaret..." -- alinti
Yüce Yaratıcımız(c.c.)bizleri huzurlu,yani mutlu olmak için yarattı ve biz insan olarak kainattaki en değerli mahluk olarak yaratıldık… Allahu Teala en mükemmel şekilde yarattı insan’ı,onu huzur içinde dünyada yaşamasını ve Cennetine kazanmasını ister… Rabbimiz,bizim her iki cıhaının saadetini kazanmamızı istiyor.. Bir insan Allah’ın sevgisinive rızasını arzulamıyorsa,tüm kalbinde O’na yakın olmak istemiyorsa,ne dünya da nede Ahirette bunu kazanmasını mümkün değil… Bu yüzden biz mutlu olmak istiyorsak,ilk önce Allah ile aramızı düzeltmek ve O’nun sevgisini kazanmak için yollar aramalıyız.. Yüce Mevlamız (Zümer suresi Ayet 17) de buyuruyor ki.. ”Onlar ki,şeytan’a kul olmaktan kaçınırlar ve ALLAH’A yönelirler,onlara müjdeler vardır..Kullarımı müjdele.. “ Demek ki,Allah’ı ulaşmayı hedef almayan kişi,Allah’ın değil,şeytan’ın kuludur.. Evet sevgili dostlar,müjdeler vardır mü’minler için… Kim Allah’a ulaşmayı dilerse,Allah onu Kendisine ulaştırmayı garanti ediyor… Allah’a ulaşmak,devamli O’nunla olmak demek,ve O’nu (c.c. )anmak,zikretmek demek…
Ne zaman “ALLAH ” kelimesini kesimdisiz bir şekilde gece-gündüz iç dünyamızda tekrar ediyorsak,o zaman hedefe ulaşmış oluruz .. O zaman hayatın gerçekten yaşanmaya değer olduğunu tespit edeceksiniz ve Allah’a olan sevginizin ötesine geçecek…ALLAHA AŞIK olacaksınız… Evet değerli dostlar,kalıcı bir mutluluk için birinci sebebi zikrin varlığında görüyoruz… Zikrimiz artıkça mutluluğumuz artar.. Çünkü,iç dünyamız zikir ile aydınlacak. Kötülükler yok olacak..İç dünyamızda ,ruhumuzla nefsimiz arasında kesindisiz bir sulh ve sükun hali yaşayacağız… Öyleyse kalıcı bir mutluluk için kendimize düşeni yapmalıyız.. Tüm mutluluklar bizim olsun dostlar. (alinti)
